"Dua bir merasim değildir. Canhıraş feryatlar, kalabalık uğultular, gösterişli jestler ve hünerli laf cambazlıkları hiç değildir." Bu satırlar, Mustafa Kutlu'nun Kadir Gecesi'ne özel kaleme aldığı ve duanın faziletlerini; ne olup, ne olmadığını anlattığı yazısından...
Yazının tam hali ise şu şekilde;
"Dua, itiraf etmektir.
“İlahî!.. Suçluyum, günahkârım ama pişmanım, beni affet” demektir.
Burada muhtemel hatta mutlak cezanın korkusundan çok Cenab-ı Hakk’ın rızasını kaybetmenin ezikliği vardır. Günahtan duaya açılan yolun kapısı samimiyettir.
Ve pişmanlık, o gönül yangını, o muhteşem duruş duanın ilk kıvılcımı.
Dua inancın yalın hali.
Kulun Yaradan’a teslim olduğu an.
Dua kabul olma şuuru.
Sonsuz kudretin huzurunda yetersizliğin, çaresizliğin idraki.
Dua bir sığınma hâli. Sığınmanın en asil çehresi. Rabbin azameti karşısında kendi hiçliğini kavramanın uç noktası. Bu noktada benlikten bir zerre dahi bulunamaz. Tam bir yok oluş; tâ ki yegâne varlık seni var edene kadar.
Duaya duran kimsede ne arzu ne ihtiras kalmıştır. Semaya açılan eller rahmet ve merhamet dilemektedir, gözyaşları bunun için akmaktadır. Ümit ve korku arasında kıvranan ruh bu atılımla ümide doğru yaklaşır. İlahî vecd onu coşturmakta, sonsuz bir sevince gark etmektedir.
Dua bir merasim değildir. Canhıraş feryatlar, kalabalık uğultular, gösterişli jestler ve hünerli laf cambazlıkları hiç değildir.
O, kulun kalbine yerleşmiş bir meziyettir. Onu ruhuna nakşedenler sürekli dua hâlinde kalırlar. O kişilerin her hâli, her hareketi, her sözü ve her eseri duanın mahsulüdür.
Dua kalbinin kapısını açmak ve Yaradan’la konuşmaktır.
Bunun için bir “dil” gerekir haliyle. Kalpten kopanı kanatlandırıp âsumana uçurmak için. Bu dil Kur’an-ı Kerîm’in dilidir. Kulu Allah’a ulaştıran yol, Kur’an dilinin mucizevi âhengine bürünerek duaya çevriliyor.
Bir başka imkân ise kâinatın kitabına bakmaktır. Seherde bülbülü dinlemek, gökte Ay’ı ve yıldızları seyretmek, rüzgârda salınan ekin tarlalarına, başını taştan taşa vurup giden suya dalmak, dağların ve ıssız çöllerin zikrini işitmektir.
O zaman işte Yunus Emre gibi biz de söylemeye başlarız:
Dağlar ile taşlar ile
Çağırayım Mevla’m seni
Biliniz ki mazlumun duası kabul edilir. Âdil hükümdarın ve oruçlunun duası kabul edilir.
Savaş ânında yapılan dua ve ezan okunurken yapılan dua ve yağmur altında yapılan dua ve elbette kulun alnını secdeye koyduğu zaman yaptığı dua kabul edilir.
Kişi Müslüman kardeşine onun haberi olmaksızın dua ederse melekler “Âmin” diyerek bu duaya katılır. Gafiller içinde Allah’ı zikreden kişi kuru ağaçta bir yeşil dal gibidir.
Hadi biz de bu dalda bir yaprak olalım, duaya duralım.
Allah’ım!..
Sen benim Rabb’imsin, ben senin kulunum. Beni affet.
Önceden yaptıklarımı, sonraya bıraktıklarımı, içimde gizlediklerimi, açığa vurduklarımı bağışla.
Allah’ım!..
Gazabından rızana, cezandan affına sığınırım. Senden sana sığınırım. Beni esirge, bana merhamet et, bana hidayet ver.
Kalplerimizi hayırla doldur, bizi selamet yollarına ilet, karanlıklardan kurtarıp nura kavuştur. Gizli-açık tüm hayasızlıklardan bizi uzaklaştır.
Yarabbi!..
Ahirette cemalini görmek dilerim. Bizi iman ile süsle.
Sevdiklerini seni sevdikleri için severiz, sana karşı gelenlere sana düşman oldukları için biz de düşman oluruz. Bizi düşmanlarınla savaşan, dostlarınla barışanlardan kıl.
Allah’ım!..
Hamd yalnız sana mahsustur. Sen göklerin ve yerin nurusun. Sen Hak’sın ve va’din de haktır. Sana kavuşmak haktır, sözün haktır. Cennet ve cehennem ve kıyamet haktır.
Ey gözlerin görmediği, zanların karışmadığı, anlatanların anlatamadığı, hadiselerin değiştiremediği, dağların ağırlığını, yağmurun ve yaprakların sayısını bilen; kendisinden hiçbir zerrenin gizlenemediği ulu Allah!.. Ömrümün sonunu hayreyle. En sevinçli günüm sana kavuşacağım gün olsun.