‘Bir Rock Konserine gitti anlata anlata bitiremedi’ diyeceksiniz biliyorum ama yine de anlatacağım. Bugün de son. Söz.
30 yıl aradan sonra, kızımızı ve arkadaşlarını mutlu etmek için saatlerce ayakta bekleyip, belimizin ağrısından Scorpions şarkılarına en azından bir miktar olsun hareket ederek eşlik edemediğimizi anlatmıştık. Bu Rock grupları gittikleri yerlerde zaman zaman siyasi mesajlar vermekten kaçınmazlar.
Kimilerine göre onlar da insan ve siyasi gaileleri var, kimilerine göre ise bizim siyasetçiler gibi hazır kalabalığı bulmuşken bir iki laf edelim şeklindedir, konser sırasındaki siyasi mesajlar.
U2, İrlanda Britanya arasındaki gergin yıllarla ilgili sayısız şarkı ve mesaj vermiş, Bob Geldof, yoksullukla mücadele ile ilgili sesini konser alanlarında duyurmuştur. John Fogerty ve Grubu Creedence ise Vietnam savaş karşıtı şarkıları ile ün bulmuş, John Lennon’un barış mesajlarını söylemeye dahi gerek yok.
Bayramın dördüncü günü Limassol’daki Scorpions konseri’nde yine bir siyasi mesaj vardı ki canlı izlemek bir başkaydı.
Çok beğendiğimi söylemekten çekinmeyeceğim grubun yeni albümü, Rock Believer içerisindeki şarkılardan Peacemaker’i söylerken, Scorpions’un annemden bir yaş büyük solisti Klaus Meine, sırtına Ukrayna bayrağını geçirip, Ukrayna’daki savaşın son bulması için dileklerini dile getirdi. Kurulan dev ekranlara da Ukrayna bayrağının renkleri olan mavi ile sarıdan oluşan barış işareti konunca mesaj doğrudan kalplere nüfuz etti.
Biz de zıplayamazsak bile Peacemaker şarkısı ile zıplayan gençleri seyrettik. Gençlere öyle bakmayın herkes her şeyin farkında, bu gibi mesajlar da rock konser alanlarında verilince iyice etkili olabiliyor.
Neyse Klaus Meine konserin son erdiği ile ilgili işareti verdiğinde, derin bir oh çektim çünkü artık daha fazla ayakta duracak halim kalmamıştı. Haliyle gençler hep bir ağızdan bir ‘encore’ çağırmaya başladılar.
Bu gibi konserlerde ‘encore’ yani konser sona erdikten sonra, genel istek üzerine son bir şarkı çalma eylemi, önceden planlanmış oluyor.. Kızım Fidel’in, ‘Baba bitti mi yani?’ şeklindeki üzüntülü bakışına, karşılık göz kırptım, ‘merak etme bir daha çıkacaklar’ dedim sevindi.
Evet. Sönen sahne ışıkları bir daha açıldı ve sevgili Levent Kutay’ın özellikle Berlin Filarmoni Orkestrası eşliğinde Scorpioins tarafından icra edilen versiyonunu çok sevdiğini bildiğim Rock You Like A Hurricane’i kapanış şarkısı olarak çaldılar.
Tabi biz yine zıplayıp kafaları sallayamadık ama zıplayıp sallayanları, ‘Ah o gençlik yıllarımız’ diyerek seyrettik.
Şarkı bitti.
Klaus Meine sahnede son vedasını yaparken sırtında bir Kıbrıs Cumhuriyeti bayrağı aldı. Bayrağı açtı ve konser alanındaki selamladı.
Kıbrıs Cumhuriyeti Bayrağı, rahatsız etmedi. Neticede nerede olduğumuzu biliyor ve konsere başlarken de seyircileri , ‘kalispera’ diye selamladığını duymuştuk. Ancak halkın içerisinden ön sıralardan birisi bir Yunan Bayrağı uzatınca ve Alman Rock ilahı onu da alıp açınca, keyfimiz kaçtı doğrusu. Benan ile birbirimize baktık ve bakışlarımızla ‘bu olmadı’ dedik.
Belli ki ön sıralara yerleşmiş birkaç fanatik, milliyetçi mesajını, Scorpions üzerinden vermeyi önceden planlamış, konsere hazırlıklı gelmişti.
Bir yandan Peacemaker dinleyip diğer taraftan böyle bir mesaja maruz kalmak, tadımızı kaçırmaya yetmese de, böyle muhteşem bir konserde bunu görmesek mükemmel olacaktı.
Evet bitti. Başka Scorpions Konseri yazısı yok.
Herkese iyi hafta sonları.